خب، این هم از آهنگِ این هفته. حالا که آهنگ عوض کردم کمی هم از حواشی آهنگ بنویسم. هوم؟ فقط قبل از نوشتن اصل مطلب  بگم که اون صدای شلیک و سکوت قبل‌ش بدجوری آدمو می‌گیره. اولین بار که آهنگ رو ‌شنیدم هدفون روی گوشم بود و زیادی صدا هم در حداکثر و در حال و هوای آهنگ بودم که ...بوم! واقعاً جا خوردم و برای چند ثانیه مغزم هنگ کرد. حالا هروقت آهنگ رو گوش می‌دم، این صدای شلیک تکونم می‌ده، البته نه مثل بار ِ اول.
تمام مطالب دستکاری‌شده‌ی زیر برداشته شده از کتابِ دیوار ابراهیم نبوی است.

آلبوم ضربت نهایی بعد از آلبوم دیوار و در ضمن به عنوان آخرین همکاری چهار عضو اصلی گروه در سال 1983 منتشر شد. هدف اصلی گروه، این بود که ضربت نهایی آلبوم حاشیه‌ی صوتی برای فیلم دیوار باشد. مشتمل بر آهنگ‌هایی که آلبوم نشده‌اند، به علاوه آهنگ‌های جدید. در واقع این آلبوم در همه چیز به جز نامش آلبوم سولوی راجر واترز است. دیوید گیلمور نیز تهیه کنندگی را نپذیرفت، چون معتقد بود تنها سه آهنگ قابل تامل در آن وجود دارد.
به رغم آن‌که ضربت نهایی در لیست پرفروش‌های انگلیس در رده‌ی اول قرار داشت(اتفاقی که برای نیمه تاریک ماه و دیوار رخ نداده بود) اما نتوانست به فروشی مشابه کارهای پیشین دست یابد. با این‌که واترز خود در اجرا نقشی اساسی و حضوری فعال داشت، اما گویا پینک فلوید جدید هیچ نشانی از او در خود نداشت و تعجب‌آور نبود که گروه هیچ‌یک از آهنگ‌های این آلبوم را به صورت زنده اجرا نکرد.
در صنعت فیلم‌سازی The final cut  یا برش نهایی عنوانی است که به آخرین مونتاژ فیلم اطلاق می‌شود. واترز از این عنوان استفاده کرده تا به صورت تلویحی هم به خودکشی و هم به چاقو زدن از پشت اشاره کند. همچنان که با پوشیدن کتی که عکس آن روی جلد آلبوم آمده این را به تصویر کشیده است. این واکنشی است درباره‌ی رابطه‌ی او با کارگردان فیلم دیوار یعنی آلن پارکر.
گیلمور هم مهر تایید خودش را روی این آهنگ با نواختن گیتار سولوی دلنشینی ثبت می‌کند.